Half oktober 2020
Na maanden van thuis ziek zijn, wordt mijn moeder (84) in het ziekenhuis opgenomen. Ik breng het tijdschrift Noorderland langs met prachtige foto’s van het Groninger ommeland. “Mam, als je beter bent, gaan we naar het Hogeland”.
December 2020
Mijn moeder verblijft inmiddels in het verpleeghuis, maar beter gaat het helaas niet. In de kerstvakantie ga ik met de kinderen naar de Noordkaap, het noordelijkste puntje van het vaste land van Nederland, boven Uithuizermeeden. Natuurlijk laten we de foto’s zien. “Oh, breng me daar maar heen” antwoordt ze nauwelijks verstaanbaar.
Februari 2021
De verzorging vraagt aan mijn moeder of ze nog ergens heen zou willen. Eerst houdt ze het af, te vermoeid, maar een paar weken later weet ze het: ze wil graag naar de Noordkaap.
De wens wordt ingediend bij de wensambulance Noord-Nederland en drie dagen later gaan we al op stap.
Donderdag 25 februari halen vrijwilligers Sigrid en Jaap mijn moeder op. Op naar de Noordkaap! Het is voorjaarsvakantie en de kinderen en kleinkinderen kunnen mee. Met dank aan waterschap Noorderzijlvest is het hek open en kunnen we met de ambulance over de dijk tot vlak bij het monument rijden. De dijk loopt af, de ambulance staat net te scheef, waardoor de brancard niet uit de ambulance kan. Maar nu wil mijn moeder toch echt de dijk op. We tillen haar in de rolstoel en stoppen haar in met alle dekens die we bij ons hebben. Roodkapje op de dijk! Jaap en Sigrid blijven achter haar staan om de ergste wind op te vangen. “Heb je het niet koud, mam?” “Nee.” “Wil je al terug naar de ambulance?” “Nee.” Ze geniet intens van het weidse uitzicht, van de zee waar het langzaam eb wordt, van de wind om haar heen maar vooral van de kleinkinderen die de dijk op-en-neer rennen en steeds even bij oma komen zitten.
Als het toch echt te koud wordt, tillen we haar weer in de ambulance. We rijden terug langs o.a. Rottum, Stitswerd, Onderdendam. Door de grote ramen in de ambulance kan ze alles goed ziet. Het is af en toe net alsof je door een openluchtmuseum rijdt. We rijden langs het water, met knotwilgen en riet, en de herinneringen aan vroeger in de Beemster komen boven. Op de stoep bij het verpleeghuis geeft kleindochter Marije Oma nog een mooie steen. Die steen houdt ze in haar hand.
Als ze ’s middags weer in bed ligt, is ze heel erg moe, maar oh zo blij dat dit kon. “Het was mooi, hè” zegt ze bij herhaling en “Het mooiste was op de dijk, met de kleinkinderen erbij.” Ook de kleinkinderen kijken er heel positief op terug: “Het was zo’n leuke dag en zo fijn om Oma zo te zien.”
Lieve Sigrid en Jaap en alle anderen van de Wensambulance Noord Nederland: heel hartelijk dank dat jullie dit mogelijk hebben gemaakt! Het is een heel mooie dag geworden!
Jenny
