Onbeschrijflijk gelukkig
Ondanks dat woorden nog steeds te kort schieten voor afgelopen vrijdag, willen we graag laten weten hoe we de Wensdag van mijn moeder hebben beleefd. Om anderen te inspireren, onze dankbaarheid te tonen en gewoonweg omdat we er niet uitgepraat over raken.
Samen met René en Jolanda ging mijn moeder op weg naar Vlissingen. Een laatste keer de zeelucht opsnuiven en even bij haar ouderlijk huis kijken. Dat was de wens. Het werd uiteindelijk zoveel meer...
Het werd lunchen in een afgesloten serre van de Phanta Rei (heel veel dank daarvoor!) op de punt van de boulevard, op de grens van land en water. Samen met familie die mijn moeder al 3 jaar niet had gezien. We praatten bij, lachten, haalden herinneringen op en aten van de heerlijke lunch. Mijn moeder fluisterde: 'Ik heb eigenlijk gewoon zin in een groot bord met frietjes. Zou dat kunnen?' Het werd een zachte omelet, met daarna natuurlijk nog wat frietjes van onze borden.
Daarna stond er plotseling een rolstoel klaar met luchtbanden. Geregeld door René via de kustwacht, naast het restaurant. Al duwend, trekkend en zwetend reden René en Jolanda mijn moeder over 'haar' strand. Bijna met natte voeten toen we allemaal even niet opletten... De foto's die daar zijn gemaakt, zijn prachtig geworden. De zeelucht was zilt en vol herinneringen. Genieten.
Na het strand avontuur en inmiddels erg moe, werd mijn moeder weer de ambulance in geholpen. Tijd voor een rondje boulevard, zoals we dat vroeger zo vaak deden. Via de binnenstad en de oude haven kwamen we bij het ouderlijk huis van mijn moeder. Daar bleken nog buren te wonen vanuit haar tijd daar. Een bijzonder, onverwacht weerzien en afscheid tegelijk.
Daarna was het tijd voor rust en een pijnvrije terugreis naar Groningen. Met alle zorg die op dat moment mogelijk was. De dag zat erop... een dag met een gouden rand.
René en Jolanda, wat zijn jullie kanjers! Jullie raakten ons met jullie 'zijn', met jullie werk, verhalen en constante oog en aandacht voor ons allemaal. Mijn moeder voelde zich koningin Máxima, wij voelden ons net zo bijzonder. Jullie waren er voor ons allemaal.
Tientallen filmpjes en foto's zijn er gemaakt. En op allemaal is hetzelfde te zien: plezier. Er wordt nog steeds volop over nagepraat. Met warmte, geluk, liefde, dankbaarheid en een grote glimlach. Soms lukt het niet eens, want hoe vertel je wat wij vrijdag ervaren hebben?
Mijn moeder omschrijft het zo: "Nog steeds geen woorden voor. Het was mijn laatste wens, en ik heb het zo kunnen afsluiten. Ook de warme reacties erna. Mijn hart barstte letterlijk van de liefde en blijdschap om mijn familie en kinderen zo te zien. Ik zag weer lichtjes in hun ogen."
Mijn moeder wil de laatste weken van haar leven besteden om jullie organisatie met mond tot mond reclame te promoten. Wij zullen haar daarbij van harte ondersteunen.
Lieve vrijwilligers van de Wensambulance en iedereen die dit mogelijk gemaakt heeft: nogmaals ontzettend bedankt. Zoals mijn moeder zei: het is geen afscheid geweest, maar een feestdag. De mooiste uit haar leven.
