Een vaarwens voor Ron

Mede dankzij de Stichting Wensambulance Noord-Nederland

is het laatste vinkje op de bucketlist gezet!

Als doorgewinterde varensgasten/bootjesgasten hebben wij een grote wens van Ron in vervulling mogen laten gaan: nog één keer het water op… nog één keer dat gevoel…

maar ook een definitief afscheid van het water…

Mijn lieve waterrat, waar ik inmiddels 43 jaar mijn leven mee mag delen, is in hart en nieren een schipper. Begonnen op een piraatje bij de zeilschool op zijn 13^e jaar, werd hij al snel gegrepen door een van de vier elementen: het water! Hij heeft het nooit meer los gelaten tot 9 jaar geleden. Toen verkochten we ons laatste schip de ‘Noaber’. omdat het medisch gezien niet meer ging. Afscheid nemen van het water omdat je er op uitgekeken bent of andere invullingen van je leven belangrijker zijn geworden, is jammer maar je eigen keus. Afscheid nemen van het water omdat je dit om medische redenen niet meer kunt, dat doet pijn!

Het water geeft hem/ons het gevoel van vrijheid. Zijn je ‘buren’ niet leuk, dan gooi je toch je lijntje los… op naar de volgende haven, een eilandje of misschien wel een mooie ankerplaats.

Terug naar vandaag, woensdag 30 oktober 2024. Wij worden opgehaald door de Wensambulance Noord Nederland. De heren René en Sander staan al om 8.45 uur, goed geluimd, met de brancard op de stoep. Ze hebben er zin in en wij ook! We gaan helemaal van Groningen naar Amsterdam-Noord, naar het schip van nog zo’n mooie stichting, de Stichting Vaarwens. Ron wordt deze reis begeleid door Sander, verpleegkundige. Ik stap voorin naast Renè en voel me als partner/mantelzorger nu al ontzorgt! De reis duurt weliswaar 2 uur, maar we hebben een click en de tijd vliegt voorbij.

In de haven van Amsterdam is er een speciale parkeerplek gereserveerd voor de Wensambulance, waardoor we dicht bij het schip kunnen parkeren. We worden warm welkom geheten. Door een viertal varensvrienden, de vrijwilligers Ingrid en Alex van het schip en onze vriend Evert (oprichter van de Stichting Vaarwens). Ik wilde het zo graag ‘droog’ houden vandaag, maar toch ineens vloeiden daar die tranen. Deze dag heeft zo’n emotionele lading. En wat weet iedereen dat goed op te vangen! Zelden zoveel empathie en warmte meegemaakt als op deze dag. Wildvreemden voor ons, maar zij hebben het vermogen ons in no time ‘thuis’ te laten voelen. Goed gescout door beide stichtingen!

Ik schrijf namens mijzelf, als partner en mantelzorger van Ron en het was zo heerlijk om

even ‘los’ te mogen laten. Ron was in goede handen van Sander en René. Ik mocht en kon mij focussen op onze vrienden, een mooie vaartocht, inderdaad langs voor ons de zo vertrouwde en bekende plekken in en rond Amsterdam. Voor Ron was het achteraf misschien toch te veel en hij vroeg een moment om zich terug te trekken in de hut onder het stuurhuis. Liefdevol werd hij in zijn hut gelegd, toegedekt met een nautisch dekentje, zijn hoortoestellen uit en dan heerlijk slapen op de deining van het water. Hij was weer ‘thuis’! Na de lunch (aangemeerd bij het eiland Pampus) voeren we weer op ons dooie akkertje naar de haven in Amsterdam. Het was een lange dag met een warm afscheid. Ineens hadden wij er nieuwe vrienden bij: René en Sander, Ingrid en Alex. Zo werkt dat dus als je elkaar begrijpt en geboren bent met een dosis empathie!

Eenmaal weer veilig thuis in Groningen, na een voor Ron lange, vermoeiende rit, die hij deels slapend heeft volbracht, kwamen de tranen bij Ron. Hij verontschuldigde zich dat hij er zo kort bij was geweest en tegelijkertijd was hij zo blij dat hij zag dat onze vrienden zo hadden genoten… en dat er nog steeds mensen (vrijwilligers!) bestaan die het leven begrijpen.

Dank Stichting Wensambulance Noord-Nederland. Het was fantastisch. Deze dag gaan wij nooit vergeten.

Tak (mede namens Ron)