Dik vijfenhalf jaar geleden kreeg de familie Van der Wal het nieuws wat je nooit wilt horen en wat de bodem onder je bestaan vandaan trekt. Petra bleek uitgezaaide borstkanker te hebben zonder kans op genezing. Dan stort de wereld in elkaar. Maar zo makkelijk gaven ze zich niet gewonnen. Petra ging dapper alle beschikbare behandelingen aan die voorhanden waren en de rest van de familie deed dapper mee in een ondersteunende rol. Prachtige herinneringen werden met elkaar gemaakt, onder andere in Londen, Noorwegen en op hun geliefde Ameland.
Ook met de vriendinnenploeg ging Petra op stap. Ontspannen in de sauna maar ook de fysieke uitdaging werd gezocht tijdens lange wandelingen over diverse Pronkjewailpaden. En met elkaar op vriendenweekend blijven gaan natuurlijk met Hemelvaart of Pinksteren. Haar moed, vastberadenheid en wijze levenslessen waren hierbij voor ons een inspiratiebron van jewelste. Het leven vieren, genieten van de momenten die er echt toe doen en loslaten wat negatieve energie kost.
Vorige week was daar het lang gevreesde appje. Dat haar lichaam op was en dat verdere behandelingen geen zin meer hebben. Zo’n bericht komt dan wel even binnen. Maar Petra zou Petra niet zijn als ze ons niet nog een keertje wilde zien. Gelukkig werd het vorige week een bijzondere en gezellige avond met een lach en een traan waarbij de fotoboeken er werden bijgehaald. Och, wat waren we destijds nog jong en onbevangen…..
Toen was daar ook de wens om nog één keer achter de dijk te kijken. Uitzien op het Wad met zicht op de ondergaande zon. Gelukkig hebben wij Martin in ons midden die groots weet te denken. En in overleg met Gert en Petra het onmogelijke mogelijk maakte. Waardoor wij donderdagavond jl. een onvergetelijke avond beleefden op het Wad.
De Wensambulance speelde hierin een belangrijke rol. René en Paulien stonden om 18.00 uur paraat om Petra in de ambulance te helpen. Waarbij René op zijn eigen ontwapende manier inclusief grappen en grollen al snel het ijs wist te breken met Paulien in een verzorgende en aanvliegende rol aan zijn zijnde. Als een moderne variant van Laurel en Hardy of Bassie en Adriaan. Uiteraard in de positieve zin van het woord. Ze waren dus geknipt voor hun rol.
Wij stonden ze vervolgens op te wachten in de haven van Lauwersoog en niet veel later werd de brancard met vereende krachten in de boot van schipper Anton Lergner en zijn vrouw Ina getild. De Wadstruner was ready voor take-off. Wat hadden we een geluk want wat werkte het weer toch aan alle kanten mee. En wat liet het Wad zich toch van haar beste en mooiste kant aan ons zien. Waarbij ook niet onvermeld mag blijven dat alle kinderen van die zes vriendenkoppels van het eerste uur allemaal op de boot ingevlogen waren. Waardoor we met zijn allen bijna de maximale capaciteit van de boot konden benutten.
Het was foto’s maken geblazen om onvergetelijke momenten blijvend te vereeuwigen. Zelfs het Ministerie van Defensie werkte mee en niet veel later sprongen parachutisten uit oudere legertoestellen om het onvoorstelbare plaatje nog mooier te maken. Daarin was natuurlijk ook een belangrijke rol weggelegd voor de zeehonden die op een droogvallende zandplaat lagen te rusten. En ons zelfs stil wisten te krijgen. En in die stilte ging de zon langzaam maar zeker onder. Ons daarmee op een prachtig rode gloed op de kabbelende golfjes trakterend.
En we wisten het toen al, mooier dan dit kon zo’n avond niet worden. Toch deden we ons best tijdens de terugtocht middels zelfgemaakte brownies, hapjes en wat drankjes. Langzaam maar zeker trad de duisternis in en de avond kreeg iets magisch over zich. Maar met Lauwersoog in het zicht golfde ook de weemoed naar binnen. Want aan alles komt immers een eind. Ook aan magische momenten die eigenlijk niet lang genoeg kunnen duren.
Gelukkig was daar Jan Jaap nog die in een korte speech het schippersechtpaar en de Wensambulancedroompaar met flinke dozen Merci bedankte voor het mogelijk maken van het onmogelijke. En toen was het onvermijdelijke moment daar. Nog een laatste knuffel en een afscheidstraan. Want de wetenschap drong door dat het volgende moment dat we in deze setting bijeen zullen zijn, we dit zonder Petra moeten doen.
Zelf worstelde ik die nacht met deze gedachte. Ik haal dan altijd troost uit de bizarre gebeurtenis die mijn vader ooit meemaakte. Ik probeer een lang verhaal heel kort te houden. Doordat na een operatie bij thuiskomst zijn wond openbarstte verloor hij in korte tijd veel bloed. En toen de rest van het gezin daarachter kwam was het al bijna te laat. Het verhaal gaat dat de ambulance met gierende sirenes uit Westerwijtwerd vertrok en onderweg nog moest stoppen voor een reanimatie. Pa’s reactie tegen het medisch team nadat ze hem op de OK weer bij kennis hadden gekregen na een bijna doodervaring, zal ik nooit meer vergeten: ‘Waarom hebben jullie mij teruggehaald? Het was daar zo mooi!’
Ik heb mij vaak afgevraagd hoe mooi zoiets moet zijn wanneer je je gezin dat toen nog uit vijf kinderen bestond er graag voor in wilt ruilen. Ik denk het na deze avond op het Wad iets beter te weten. Misschien voer hij in zijn onderbewustzijn wel mee op de Wadstruner het Wad op. Omringd door zijn naaste familie en vrienden en verwonderd over Moeder Aarde die zich van haar mooiste kant liet zien. Vertrouwend op de goede zorgen en stuurmanskunsten van de aanwezige droommedici en de schipper. Om vervolgens als een vogel zo vrij weg te vliegen richting de zon die zich langzaam opmaakt om gloedvol ten onder te gaan.….
Afscheid nemen bestaat niet wanneer je mooie en dierbare herinneringen meedraagt in je hart. Tot ooit! We’ll meet again en hopen tot die tijd nog op vele mooie momenten voor en met de familie Van der Wal.
(Onze dank gaat uit naar Wensambulance Noord Nederland – https://www.wensambulancenn.nl/ / https://www.facebook.com/wensambulancenn.nl en de familie Lergner https://www.facebook.com/anton.lergner.1 /, onderdeel van Wadop – https://www.facebook.com/wadskipper.)
Met toestemming gekopieerd van Bert Koster via www.bert-koster.nl
