Verslag van een prachtige dag met de Wens-ambulance naar het Spoorwegmuseum
Tja, het valt niet mee als je weet dat je lieve oude moeder van 90 jaar en zij die in haar leven voor iedereen die maar hulp nodig had heeft gezorgd en klaar stond, plotseling te horen krijgt dat ze hooguit nog een paar maanden in ons midden mag zijn. Het verdriet slaat om je hart en het is alsof de wereld stil staat. Verdrietig en machteloos ben je op zo’n moment. Iedereen die deze ervaring deelt zal het vast en zeker herkennen. Het was voor mij vanzelfsprekend dat ik haar zou verzorgen in mijn huis samen met de ongelooflijke hartelijke en lieve zorgzame verpleegsters van de Thuiszorg Groningen en met begrip van mijn werkgever. Al mijn complimenten zijn voor hen die betrokken zijn bij de liefdevolle verzorging van mijn moeder. Via TSN kwamen we ook in gesprek met mevrouw Kort (palliatieve zorg) die aan mijn moeder vroeg of ze nog laatste wensen had. Mijn moeder vertelde dat ze in haar leven altijd had gehoopt nog eens naar het Spoorwegmuseum in Utrecht te kunnen gaan. Als motivatie gaf ze aan dat ze vroeger mooie films had gezien waar prachtige “salon-treinen” in voor kwamen en zij soms droomde dat ze zelf in zo’n mooie wagon zat. De rijken der aarde konden zich vroeger deze luxe veroorloven en lieten zich vervoeren met deze prachtig ingerichte treinen en daarbij droegen ze dan mooie kledij. Een voorbeeld is de “Oriënt-Express”. Ook reden de treinen van Londen via Parijs naar Istanboel of van Moskou naar Peking via Mongolië, Mantsjoerije of via Vladivostok en Kharbin door bergen en langs wateren door vlak en hoog land en culturen. Haar kleinkinderen (Arthur en Annemarie) wilden graag voor hun oma deze wens vervullen maar omdat oma niet in een personen-auto vervoerd kan worden werd het duidelijk dat haar wens niet in vervulling kon gaan. Mevrouw Kort gaf aan dat heel misschien de “wens-ambulance” uitkomst zou kunnen bieden. Denkende dat het wel heel toevallig zou zijn dat onze wens er uit gepikt zou worden, heb ik op hun site mijn moeders wens omschreven. Dezelfde dag nog ging de telefoon. Jolanda van de wens-ambulance wilde er alles aan doen om dit verzoek te honoreren. Ik was sprakeloos. Zou het dan toch nog door kunnen gaan?? Niets zou fijner zijn om moeder dit geluk te gunnen. Er moest natuurlijk heel veel geregeld worden dat zal duidelijk zijn, maar Jolanda (vrijwilliger) regelde alles met liefde en betrokkenheid.
En dan is het zover…… 12 juni 2013. ’s-Morgens om 10.00 uur stond de ambulance op de oprit met twee vrijwilligers aan boord. Tjebbe (chauffeur) en Ingrid (verpleegkundige). Ook Arthur, Annemarie en Froukje van Thuiszorg Groningen gingen mee. Eerst de kennismaking en een kop koffie thuis en daarna kon de reis beginnen. Moeder op de brancard in de comfortabele ambulance, omringd door allemaal lieve mensen en opweg naar Utrecht.
Het was zo fijn voor Arthur, Annemarie en mijzelf om te zien hoe blij ze was. Ze straalde en had plezier voor twee.
Na een paar uurtjes reizen vanuit het noorden des lands, kwamen we aan bij het Spoorwegmuseum alwaar wij reeds opgewacht en hartelijk ontvangen werden. Achteraf bleek dat al het personeel wist van onze komst en ze de instructie hadden om al wat mogelijk was voor moeder te doen. Wat zijn er toch een lieve mensen op de wereld!! Jeroen Vink was onze toegewezen gids in het museum en vertelde moeder alles wat ze wilde weten en eh……… nog veel meer! Hij weet van de hoed en de rand, van de hele gang van zaken rond het spoor. Onze reis ging langs mooie oude treinen, stoomlocomotieven, de salonwagons van koningin Juliana en prins Bernhard, prachtig nagebouwde en ingerichte stationnetjes en dorpen en we waanden ons zelfs in een straatje in Istanboel. Veel in de stijl van hoe het vroeger was. Ook konden we een theatervoorstelling bijwonen en in een simulator stappen. Het was alsof je zelf achter het stuur zat van een trein. En de reis ging door de Rocky Mountains, door de Oostenrijkse bergen, langs hoogten, dalen en vloog zelfs door de lucht, enz. enz. Alles werd gedaan om moeder op brancard en al naar binnen te rijden zodat ze ook daadwerkelijk alles kon mee maken. Wat komt er wat kijken om dit mogelijk te maken. Moeder genoot. Ze had de hele dag een glimlach op haar gezicht.
Toen kwam het hoogtepunt. De salon-wagons van de Oriënt-Express. Prachtig ingericht met mooi gedekte tafels met het originele servies, zilver en kristal. Zelfs de wijn stond in prachtige koelers op tafel. Voor niemand toegankelijk. Het is alleen toegestaan om door de raampjes te kijken. Maar……. nu komt het….. omdat moeders wens was om ooit eens in een salonwagon plaats te nemen, om alleen eens voor een klein momentje te ervaren hoe dit voelt en waar zij in haar leven vaak van gedroomd heeft, ging de deur van deze mooie wagons voor haar open! Jeroen, Ingrid en Tjebbe hebben moeder begeleid om plaats te kunnen nemen op een stoel in de wagon en wij mochten foto’s maken. Moeder genoot met volle teugen. Voor mij was dit een emotioneel moment. Het was zo fijn haar blijde gezicht te zien en dat haar wens toch nog is uitgekomen met behulp van alle lieve vrijwilligers, Thuiszorg Groningen, medewerkers van het Spoorwegmuseum en haar kleinkinderen.
Met lieve groet en dankbaarheid,
Harma Lourens (dochter)
Nietap, 13 juni 2013
